Jestem na ziemi by żyć w obfitości

Dziś miałam pierwszą godzinę wychowawczą. Postanowiłam na lekcji poruszyć temat: Czym jest koronowirus? Jak mu zapobiegać? Na początku przeprowadziłam krótką ankietę. Wyniki były dla mnie zaskakujące, gdyż 25% badanych stwierdziło, że picie mocnego alkoholu zapobiega zachorowaniu. Pozostali prawidłowo zaznaczyli odwiedź, że można mu zapobiegać przez zastosowanie środków chemicznych, takich jak zwykłe mydło, alkohol min. 60-70%, preparaty do dezynfekcji i inne wirusobójcze. Jestem też dumna z nich, że są świadomi konieczności pozostania w domu i dostosowania się do zaleceń rządu. Tylko jeden chłopiec stwierdził, że epidemia jest totalną utopią. Cokolwiek miałoby to znaczyć. 

Na początku nauczania zdalnego buntowali się. Chcieli nawet odwiedzić całą klasą koleżankę, która parę dni wcześniej urodziła i nie rozumieli czemu im nie pozwalam.  W tej chwili pogodzili się z zaistniałą sytuacją i cierpliwie spędzają czas w domu. 

Na początku kwarantanny dużo do mnie pisali i potrzebowali wsparcia. Dziś zauważam, że są wyciszeni i pogodzeni z sytuacją. Cieszy ich również fakt, że będą dostawać oceny i mają nadzieję, że po świętach wrócimy do szkoły. Ja również bardzo bym tego chciała. 

Do szkoły nie wracamy oficjalnie do dnia 10 kwietnia. Niestety wszystko wskazuje na to, że w tym roku szkolnym nie wrócimy do szkoły fizycznie. Wiadomość ta przeraża mnie. Nauczanie zdalne, jest bardzo wymagające od każdej ze stron. Ogromny problem jednak mogą mieć uczniowie. Szczególnie Ci słabsi. Większość z nich nie ma wypracowanej zdolności  samouczenia się oraz planowania dnia. Obawiam się, że nadmiar zajęć spowoduje, że będą robić tylko na tyle, aby zaliczyć dany przedmiot.

Gerd Altmann z Pixabay

Może tak być, gdyż w mojej szkole realizowane mają być wszystkie lekcje, więc każdy uczeń będzie musiał poświęcić co najmniej 3,5 h na codzienną naukę. Jest to mało prawdopodobne, bo  dotąd w ciągu dnia poświęcali  na odrabianie prac domowych średnio około pół godziny. Czy teraz wydłużą ten czas przynajmniej pół godziny na każdą lekcję? Czas pokaże. 

Uważam, że niektórzy na pewno odnajdą się w tej trudnej sytuacji. Moja córka również uczy się w domu. Jest w klasie maturalnej i ogłoszenie, że do szkoły nie wracamy przyjęła z radością. Zdaje trzy rozszerzenia i cieszy się, że będzie mogła skupić się na przygotowaniu do matury, zamiast uczestniczyć w zajęciach w szkole. Jest bardzo zdolna, więc prace zadawane przez nauczycieli zajmują jej stosunkowo mało czasu. Uczy się codziennie mniej więcej 5h z jedną przerwą na posiłek. Myślę, że ma na to także wpływ fakt, że ja od 7:30 do obiadu ciągle jestem przy komputerze i nikt jej nie rozprasza. 

Uczniowie lubią za wykonaną pracę dostawać stopnie szkolne, są przyzwyczajeni do tego rodzaju nagrody. Od pierwszego dnia zadawali pytania: Czy będą za rozwiązania zadań oceny. Zgodnie z obowiązującym w Polsce prawie nie można jeszcze oficjalnie oceniać, ale nasz szkolny system pozwala na wstawianie tak zwanych ocen nieweryfikowanych. Dyrektor wyraził zgodę na ocenianie. Cieszy mnie to, gdyż młodzież oczekuje ocen za wykonaną pracę.

Mnie jako nauczycielowi ocena nie jest do niczego potrzebna. Moim zadaniem jest prowokować ucznia do rozwoju. Nie ma znaczenia czy umie on doskonale liczyć np. wyrażenia wymierne. Istotne jest natomiast to, że podejmuje próby policzenia, że nie poddaje się po pierwszej porażce, że brnie do przodu, chociaż jest świadomy swojej niedoskonałości. 

Niestety prawo wymaga, aby od najmłodszych lat zamieniać umiejętności na stopnie. Klasyfikujemy uczniów po tym, czy ma słabe oceny czy dobre. Mówimy: "dobry uczeń", gdy jego oceny to głownie czwórki i piątki. To bardzo zły system.

Powoduje, że nauczyciel zamyka oczy i dąży tylko do odhaczenia punktów w podstawie programowej oraz wstawienia odpowiednich stopni. Sama często bardziej staram się przygotowywać do egzaminu maturalnego a zapominam uczyć. 

John Hain z Pixabay 

Uczeń natomiast stara się zdobyć dobrą ocenę i nie zawsze zależy mu na zdobywaniu nowej wiedzy. 

Czasy epidemii i nauczanie zdalne nakłania niektórych uczniów do oszukiwania. Zauważam, że niektórzy nie wykonują zadań samodzielnie. Wpadli w ten błędny tok rozumowania. 

Obmyśliłam sposób na sprawdzenie, kto samodzielnie rozwiązuje zadania i przypomnienie im, że ważniejsza jest wiedza i umiejętności niż stopień szkolny. 

Nagrałam lekcję. Objaśniłam w niej kilka rodzajów zadań i ułożyłam do nich odpowiednie zadania. Dodałam jednak jedno zadanie dodatkowe, do którego rozwiązania większość uczniów potrzebuje pomocy nauczyciela. Nagrałam stosowny filmik do tego zadania i czekałam na działania uczniów. 

Pierwsza rozwiązania nadesłała Karolina i przy zapytała: "Proszę pani, a tego piątego zadania nie wiem jak rozwiązać?" Wysłałam jej przygotowaną dalszą część lekcji i za moment dostałam prawidłowe rozwiązanie. Wielu uczniów pytało jak rozwiązać albo rozwiązywało źle. Znalazły się jednak trzy dziewczyny, które odesłały od razu  prawidłowe rozwiązanie. Oczywiście byłam przygotowana na taką ewentualność i dosyłałam dodatkowe pytania. Wtedy pisały, że nie wiedzą jak się robi takie zadania. Jeszcze kilka razy dadzą się na pewno nabrać na tę sztuczkę. Niestety muszę w jakiś sposób wyeliminować ściąganie. 

Lepiej oceniam tych, co zadają pytania i podejmują próbę samokształcenia. Istotne to jest nie tylko w nauczaniu zdalnym. Moim zdaniem nauczyciel ma sprawiać, aby uczeń chciał się uczyć. Nie poddawał się na pierwszej trudności. Niestety, ale życie dorosłe stawia przed nami wiele gór do pokonania i to szkoła uczy nas podejmować wyzwania i iść do przodu pomimo trudu. 

Wiem, że ta sytuacja jest trudna. Ciężko im motywować się do samodzielnej pracy. Nam nauczycielom natomiast wiele trudu sprawia takie rozplanowanie lekcji, aby uczniowie chętnie siadali do nauki i zdobywali nowe umiejętności. To nasze zadanie nie tylko na czas epidemii i zdalnego nauczania.

Zapasy się skończyły, więc nadszedł dzień, aby jechać na zakupy. Postanowiłyśmy, że w czasie kwarantanny będziemy robiły zapasy, na co najmniej  dwa tygodnie. Córka stwierdziła, że nie jedziemy do pobliskiego miasteczka, gdyż ona jest przekonana, że w sklepach będą tłumy a ona się boi zachorować. Pojechałyśmy do miasta powiatowego, do większego sklepu. Uważam, że to był doskonały pomysł. Sklep ma dużą powierzchnię, więc łatwiej było się mijać z innymi. 

To był dzień, w którym stres związany z epidemią osiągnął szczyt w moim organizmie. Widok ludzi w rękawiczkach i maseczkach. Ich smutne oczy i ten niesamowity dający się odczuć lęk udzielił się również mi. Bałam się dotykać gołą ręką przedmiotów w sklepie, bo co jeżeli jestem chora i kogoś zarażę. Nałożyłam rękawiczki. Oj nie jest łatwo zachować się odpowiednio. Listę zapisałam na telefonie, więc moje rękawiczki nie chroniły od tego, żeby nie przekazywać swoich zarazków na towar w sklepie. 

Sprawnie zrobiłyśmy zakupy i ruszyłyśmy w drogę powrotną. Chciałyśmy, jeszcze zajechać do drogerii i kupić córce z okazji urodzin perfumy, ale zrezygnowałyśmy. Atmosfera w sklepie wzbudziła w nas lęk przed chorobą.

 BCY z Pixabay

Zrozumiałam, co przeżywają moi znajomi w Mediolanie. Wcześniej mnie to tak mocno nie dotykało, bo po pracy wsiadałam z rodziną do samochodu i jechałyśmy do lasu na spacer. Korzystałam z tego, że mogę więcej czasu spędzić z córką. Dziś jednak się boję i obawiam o los naszego kraju. 

Niech ten zły czas szybko minie. Niech świat wróci do normalnego życia.

Mamy weekend a ja nie mam czasu odpocząć. Dostaję cały czas wiadomości z rozwiązanymi zadaniami. Sprawdzam również quizy na platformie. Każdemu odsyłam informację zwrotną i tłumaczę jak należało rozwiązać zadanie. Staram się uzupełnić braki w umiejętnościach. Cieszę się, że mam kontakt z większością uczniów. Są jednak tacy, którzy wykonali zadanie byle jak. Kilku trzeba było dodatkowo prosić o wykonanie zleconych lekcji. Muszę zacząć ich motywować.

Obawiam się, że do szkoły nie wrócimy do wakacji. 

Znajomi z Włoch opowiadają, że u nich nie ma miejsc w szpitalach. Boję się choroby, wiem, że nic mi w domu nie grozi, ale czuję, że zaczynam panikować. Dobrze, że mam dużo pracy, to nie mam czasu oglądać telewizji. Jedynie wieczorami łączę się wirtualnie ze znajomymi z Włoch, Polski, Litwy na wspólnej modlitwie o ustanie epidemii. 

Córka rozwiązała mój problem z poprawianiem prac w formie zdjęć oraz z pisaniem. Pożyczyła mi swój tablet graficzny. Ciężko jest się przyzwyczaić, ale praca stała się efektywniejsza. Tworząc lekcję nie będę musiała pisać każdego zadania w edytorze równań, a sprawdzanie idzie o wiele sprawniej niż na telefonie.

Dziś rozgryzłam też platformę Classtime.

Poznałam ją na konferencji parę dni przed kwarantanną. Jestem wdzięczna Burmistrzowi, że zorganizował spotkanie z nauczycielkami z Ukrainy. To one pokazały mi tą stronę. Jest dużo wygodniejsza od quizziz, bo równania matematyczne wprowadzam stosując język LaTeX. Istnieje również możliwość podpięcia linku do filmiku na Youtube, a na tym bardzo mi zależało. 

ClassTime nie obsługuje języka polskiego, ale jakoś sobie radzę. Moja znajomość języków obcych jest na niskim poziomie. Okazuje się jednak, że interfejs jest bardzo intuicyjny i mój podstawowy angielski wystarcza na tyle, aby używać tej strony.

Czasy epidemii przymuszają mnie do rozwoju cieszy mnie to bardzo. Lubię nowe wyzwania. Mam nadzieję, że uczniowie poradzą z nową formą lekcji. 

Wczoraj wieczorem dostaliśmy e-mail z treścią:

"Ustalono, że od poniedziałku nie jest konieczne przebywanie nauczycieli w szkole, ale nadal swoją gotowość mają potwierdzać zgodnie z planem lekcji tyle, że mogą to robić z domu.

Dodatkowo Starosta zobowiązał nauczycieli do przygotowania i udostępniania uczniom materiałów w ramach tzw. zdalnego nauczania w sposób umożliwiający kontrolę tego w przyszłości.

Materiały można przekazywać uczniom przez dostępne platformy edukacyjne i społecznościowe. Jako szkoła dla nauczycieli nieposiadających dostępu do ww. platform proponuję, jako rozwiązanie dostępne narzędzie umieszczone w e-dzienniku w modułach pod nazwą e-Nauczanie. Jest to najprostszy sposób, który pozwoli spełnić zalecenia Ministerstwa i Starostwa w sprawie „zdalnego nauczania”.

Dla zainteresowanych w dniu 16.03.2020 o godzinie 9.00 w Sali nr 18 przeprowadzone zostanie szkolenie z obsługi platformy."

Nie poszłam na to szkolenie. Pracowałam z domu. Oprogramowanie na e-dzienniku jest przestarzałe i nie działa na telefonach komórkowych gdyż wymaga pobrania wtyczki Adobe Flash Player, której większość telefonów nie wspiera. Uczniowie wolą materiały dostawać w formie dostępnej na smartfon. Niestety w wielu domach jest tylko jeden komputer albo nie ma go wcale. Po co dodatkowo stwarzać barierę. Już widzę te komentarze, że nie mogę otworzyć lekcji, że to nie działa itp.

W tej chwili próbuję korzystać z youtube i platformy quizizz.com, ale muszę poszukać lepszej aplikacji. Forma testu na tej stronie świetnie sprawdza się na pracę domową lub jako inna forma sprawdzenia zdobytych umiejętności w czasie lekcji. Młodzież lubi tą formę zadań. Niestety układanie testu na tej stronie jest mało wygodne, gdyż edytor równań wymaga klikania w poszczególne elementy. Wolałabym używać komend w języku LaTex oraz mieć możliwość podłączenia filmiku z lekcją. Jutro poszukam innej. 

Nie możemy realizować podstawy programowej. Staram się utrzymywać kontakt z uczniami i powtarzać wcześniejsze zagadnienia. Zdecydowałam się na wysłanie zadań otwartych i to był chyba błąd. Jak je sprawdzić? Messenger niby ma możliwość edytowania zdjęcia. Można coś na nim napisać, ale grubość pisaka jest przerażająca.

Zapisywanie każdego zdjęcia na komputerze i pisanie po nim w programie graficznym nie wchodzi w grę. Mój komputer jest zbyt słaby. Muszę to przemyśleć. Dziś męczę się okrutnie. Nie mam jak poprawić zadań. Skreślam to, co zrobione źle i odsyłam zdjęcie z rozwiązaniem poprawnym. Czy to wystarczy? Czy uczniowie znajdą, w którym miejscu mieli źle?

Mamy w szkole kolejny dzień bez uczniów.

Rano rada pedagogiczna i mini szkolenie z programów umożliwiających nauczanie zdalne. Mam wrażenie, że Dyrektor myśli, że się nudzimy. Obawia się, że będziemy  bez pracy popijać kawę i plotkować. 

Taken z Pixabay 

Denerwuję się, bo telefon ciągle wibruje. Uczniowie zadają pytania, boją się tego, co się stało. Przeraża ich to, że prawdopodobnie do szkoły nie wrócimy do świąt. 

Uspokajam ich i staram się wspólnie z nimi wypracować zasady naszego internetowego nauczania. Ustalamy regulamin, który przedstawiam uczniom. Zdecydowaliśmy się, że będę nagrywać im lekcje oraz układać do nich quizy z różnego typu zadaniami. Nie chcą pracować w trybie rzeczywistym, bo często w domu jest jeden komputer na kilka osób,  poza tym chłopcy chcą pracować rano w polu (specyfika klas rolniczych). Zgadzam się na to, że będą rozwiązywać zadania w dogodnym dla nich czasie. Ważne są efekty. Uczę matematyki, pragnę, aby powoli zapoznawali się z umiejętnościami z podstawy programowej i uczyli się, zamiast wysyłać gotowce spisane od innych. 

Będzie to trudny czas, a pracy będę miała zdecydowanie więcej.  

Dziś do szkoły zawędrowałam ze swoim laptopem. Komputer w klasie jest bardzo słaby nie ma szans, aby Messenger na nim działał płynnie. Rozstawiłam sprzęt i ruszyłam spotkać się z innymi nauczycielami na radzie pedagogicznej. Po spotkaniu wniosek jeden będziemy podejmować próbę nauczania zdalnego.

Odczułam ulgę, skoro mogę pracować, to jest nadzieja, że nie zostanę bez pracy na czas epidemii.

Z wielkim zapałem wróciłam do pustej klasy. Napisałam do swoich uczniów na grupach, że od dziś będziemy się uczyć wirtualnie. Pocieszyłam, że jakoś damy radę poznawać nowe umiejętności i utrwalać już te poznane.

Czułam ogromną satysfakcję, że miałam wypracowany z nimi sposób komunikacji przez media społecznościowe. Chyba słusznie przyznali mi uczniowie nagrodę Influencera roku. Moja pasja do obsługi i wykorzystania programów komputerowych w życiu i w pracy przydaje się.

Free-Photos z Pixabay

Na dziś miałam przygotowane zadania powtórzeniowe. W czasie lekcji rozsyłałam przygotowane quizy. Młodzież z zapałem ruszyła do rozwiązywania, a ja sprawdzania i wysyłania poprawionych zadań. Niestety okazało się, że w 45 minut nie jestem w stanie odesłać informacji zwrotnej do każdej osoby w klasie. Telefon wibrował cały czas.

Uczę 162 uczniów i dziś  pisali do mnie prawie wszyscy. Do domu wróciłam o 14:00. Zjadłam szybki obiad i kontynuowałam pracę. Skończyłam grubo po północy.

Całe szczęście, że mogę pracować. Wiem, że nie każdy będzie miał taką możliwość w czasie tej epidemii. Boże dopomóż im.

Najpierw był strach. Nasze serca rozrywał niepokój.

Znajomi z Włoch straszyli słowami:  ”Zróbcie zapasy żywności na minimum dwa tygodnie. Ta epidemia ogranicza nasze życie i wywołuje obawy przed jutrzejszym dniem. Przygotujcie się do kwarantanny kraju. Módlcie się o nasze zdrowie i bezpieczeństwo. To do Was przyjdzie na dniach."

W mediach coraz więcej słyszało się o nowej chorobie. W szkole pojawiło się mydło w toaletach oraz komunikaty o zwiększonej higienie. Narastała panika.

 Gerd Altmann z Pixabay

Nie wiedzieliśmy, co robić. Czy poddawać się fali, czy spokojnie czekać na decyzje rządu? Zastanawialiśmy się, co mówić uczniom. Jak ich nie wystraszyć, a zarazem przygotować do ewentualnej kwarantanny? Sami zaczęliśmy powoli gromadzić zapasy.

Wiedzieliśmy, że zbliża się nieuniknione.

I nagle ten dzisiejszy dzień, w którym premier ogłosił, że od jutra w szkole nie będziemy mieli uczniów.

Śledziliśmy każde słowo przedstawicieli rządu. Pytania szalały w głowie. Co nas czeka? Czego od nas oczekują inni? Jakie działania z naszej strony zadowolą młodzież i ich rodziców? Czy dostaniemy pobory? Zapanowała ogólna panika.

Niestety rolą nauczyciela jest nie panikować. Trzeba było po przerwie wejść do klasy i w czasie lekcji odpowiedzieć na mnóstwo pytań. Proszę pani czy jutro mamy przyjść do szkoły? Na ile dni zostaniemy w domu? Czy będzie można przyjeżdżać na zajęcia do pani domu? Co z naszą maturą? Co z poprawianiem ocen?

Nie mogłam odpowiedzieć na żadne z pytań. Dyrektor komunikat podał dopiero na ostatniej lekcji. Jedna wielka nie wiadoma, co nas czeka od jutra.